ՀԵՂԻՆԱԿԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ ՊԱՇՏՊԱՆՎԱԾ ԵՆ...>>>  ԽՆԴՐՎՈՒՄ Է ՑԱՆԿԱՑԱԾ  copy past-Ի ԴԵՊՔՈՒՄ ԱՆՊԱՅՄԱՆ ՏԵՂՅԱԿ ՊԱՀԵԼ ՀԵՂԻՆԱԿԻՆ...

SHAT    SHNORHAKAL   EM... http://loveyou.am/you/?p=9922

Երիտասարդ լրագրողների առցանց ակումբ: Լիլիաննա Բաբայան: Եթե շարունակեի իմ սիրելի գիրքը

Երիտասարդ լրագրողների առցանց ակումբ: Լիլիաննա Բաբայան: Եթե շարունակեի իմ սիրելի գիրքը: Այդ գիրքը... Ինչքա՜ն հույզեր ու ապրումներ, ինչքա՜ն թախիծ, մտորումներ, ամեն տողում սեր ու հույզեր, սակայն վերջում տխուր աչքեր, ցավոտ հուշեր ...

                                  ԴՈՒ...
Խավարն է պատել աշխարհը համայն, բայց դեռ արթուն եմ ես...
Նորից...նորից ամեն ինչ նորից...գիշերը երկարում է, կարծես կանգ է առել ժամանակը, կարծես անընդհատ նույն տեղում եմ ես...
Նորից...նորից հույսեր, որ կարծես ծիծաղում են ինձ վրա...նորից նրանք իմ կյանքի անբաժան մասնիկն են դարձել...
Իսկ ես ուզու՞մ եմ...ով է հարցնում... Ի՛սկ երբ են հարցրել կարծիքս՝ ապա նոր արթնացել իմ մեջ այդ ցնոր, ցաք ու ցրիվ հույսերս...
Նորից զուր հույսեր, տխուր ապրումներ...ամեն ինչ նորից...
Բայց այդ նորիցը նույնը չի լինի...
Ես համոզված եմ՝ նորից ու նորից չի լինում ոչինչ...
Մտքերս հեռուն են... Տագնապած սիրտս շտապում է կարծես վայրկյան առ առաջ դուրս նետել իր մեջ կուտակված հույսը, սրտիս նոտաները շփոթվածի պես խազեր են անում հոգուս էջերում...
Նորից խավար է...քնած է աշխարհն արար, միայն իմ սիրտն է մոլորված թափառում անցյալ տանող քարուքանդ ճամփաներով...
Ականջներիս հասնում ե պատուհանս թակող անձրևի ձայնը...
Անձրև է գալիս...իմ սիրտն ել հեկեկում է...
Զգում եմ սրտիդ զարկերն անկանոն, ափս ափիդ մեջ, մխրճվում եմ աչքերիդ անեզր հատակը...
ՈՒ՞ր ես...
Անձրևի խշշոցի մեջ կորստիս հռննդալից քրքիջն եմ լսում, համտեսում եմ  դառնահամ հրաժեշտն ու մնաս բարովի անօդ փակուղում  շնչահեղձ եմ լինում...
Խառնիճաղանճ մտքերս աճապարում են...ելք են որոնում, որպեսզի դուրս գան անանց խճուղուց...խավարապատ սենյակիս մեջ խարխափում եմ, բացում եմ կիսաբաց պատուհանս, անկուշտի պես փորձում շնչել օդն անսպառ...արցունքս ձուլվելով անձրևին տկար՝ մեղմորեն գլորվում է պատուհանագոգիս....................:Արի այսօր փորձենք փրկել մեր խենթ սիրո լռությունը, քանզի սերը մեր շատ վաղուց մահացել է դեռ չծնված: Մեր երկուսի հոգիներում խեղճ ծվարած լռությունը արդեն որքան ժամանակ է կաղկանձում է լուռ ծպտված:Մեր կորցրածը լոկ...թող արցունքը լինի...բայց փոխարենը թող կյանքիդ երկինքը միշտ խենթ, միշտ զվարթ ու միշտ պարզ լինի...
Դա մի փոքրիկ, բայց խենթ պատմություն էր...Այժմ քեզ գրում եմ իմ կյանքի գրքում...Որքան էլ, որ դու իմ էությունն էիր, այժմ նիրհում ես հուշերիս գրկում...

                              Սիրում եմ անձրևը...

Սիրում եմ ժամերով քայլել՝ անձրևի կաթիլների հետ ձեռք ձեռքի տված...
Այդ թախծախառն ու միևնույն ժամանակ այնքան հուզախառն ու անդորրաբեր երևույթը...Ինչքան նման ենք՝ ես և  անձրևն  ու անձրրաբեր  աշունը...
Իմ եղանակը ձմեռն է, բոլորի համար այդքան սառը, իսկ ինձ համար իմ տաքուկ եղանակն ու ընկերը: 
Բայց նաև սիրում եմ քեզ աշուն, սիրում եմ  քո բույրը, քո շունչը, քեզ հետ ապրում եմ քո թախիծն ու տվայտանքը...
Ասում են աշունը մռայլ է, դալուկ, տխուր, ցավաբեր...
Բայց բոլորն էլ համամիտ են, որ աշունը բոլորիս ամենից լավ հասկացող ու խաղաղություն բերող եղանակն է: 
Անորոշության մեջ, խառնիճաղանճ մտքերիս ու մոլագար սրտիս հետ քայլում եմ անվերջ: Ակամայից արցունքներս ընկերակցում են անձրևի կաթիլներին, միահյուսվում ու կարծես մի ամբողջություն գլորվում են ցած՝ դանդաղ, մոլորված...
Թվում է շուրջ մթություն է, ամայություն, դատարկ են փողոցները, դատարկ է հոգիս...
Խավարն ու լռություն պատնեշում են ինձ իրենց աներևույթ թելերով, ու ստիպում , որ խարխափեմ անորոշության մեջ:
Խոսքերս նման են ինձ, նամակս հոգուս ճիչն է արձակում...Գրկիր ինձ նամակ քո միայնության մոխրագույն մառախուղով, գրկիր ինձ ու պարուրիր անձրևի անթափանց կաթիլներով...
Կարոտս անկարող է կարոտիդ դիմակայել... 
Մթության մեջ վահափառ լուսնի ստվերն եմ նկատում, պատկերում եմ նրան հոգուս պարտեզում,  անձնավորում եմ,  քո անունով նրան կոչում, քո պատկերով վրձնահարում, ու քո ձայնով ձայներ լսում...
Բայց հանկարծ կարծես շանթահարվում եմ, արթնանում քնից, խելագարի պես ստիում եմ լռել, որ կարողանամ զգալ անձրևի կաթոցի ձայնն ու հանգիստ արտասվել...
Ես արտասվում եմ անձրևի տեսքով...իսկ սպասումից մաշված մի թաքուն կարոտ պահմտոցի է խաղում լուսնի հետ...